ευομίλητος

εὐομίλητος, -ον (Α)

επιγρ. ευπροσήγορος, φιλόφρων, καταδεκτικός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -ομιλητος (< ομιλώ), πρβλ. γλυκ-ομίλητος, ολιγ-ομίλητος].